A MULLER NA FIESTRA

A primeira vez que a pequena Alicia mirou a aquela muller na fiestra, pode que tivera cinco
ou seis anos.
Estaba a pasar o verán cos avós nunha aldea do Morrazo. Cando ía polo camiño ata a casa das suas curmás pra xogar con elas foi cando ergueu a vista e alí estaba ela.
Era unha muller co pelo branco peiteado nun moño e ía vestida de negro polo que de primeiras pensou que era unha velliña.
A nena saudóuna coa man pero a muller parecía como si estivera mirando cara ó camiño e non respondeu o saúdo.
Logo, como a mirou alí tantas veces, sentada diante da fiestra do piso superior daquela
casa vella, coas mans cruzadas no colo, non lle deu mais importancia e colleu por costume
saudala inda que a outra non lle contestara xamais.

Naquela casa vivía Cipriano, un home duns cuarenta anos que ás veces a chamaba a ela ou ás suas curmás pra que lle foran mercar algo á tenda e en troques lles regalaba sugus.
A sua casa estaba xusto enriba da da sua tía Aurea.

Unha tarde as nenas estaban a xogar coa goma e Cipriano chamounas dende o camiño.Acudiu Alicia e él pedíulle que lle fora mercar leite e galetas, entón a rapaza lembróuse da muller e díxolle que si lle mercaba tamén algo pra a sua nai.
O home quedou algo confuso e díxolle que xa facía anos que non tiña naiciña, pero a nena replicoulle:

-pero…entón, quen é esa muller que senta ás veces diante desa fiestra?-e sinaláballe co dedo a fiestra da esquerda do piso superior.
O home mirou na dirección que sinalaba a rapaciña e negou coa cabeza, estrañado.

-Nesta casa non vive ninguén mais ca min, ¿de que muller me falas?.

Alicia non entendía nada asíque pensou que millor sería facer o mandado e calar a boca.
Marchou axiña e olvidouse do tema porque ela xa sabía daquelas que os maiores eranche ben rariños.

Así foron pasando os longos días do verán, entre praia, xogos e lecer ata que xa na última semán que ía pasar cos avós, un día a avoa acompañouna polo camiño ata a casa das curmáns pra visitar á sua filla Aurea e deuse conta de que a neniña miraba pra arriba e saúdaba a alguén al pasar por enbaixo da casa do veciño da sua filla.

-¿A quen saudas?-díxolle.
-A esa muller que está na fiestra.
-¿Que muller?-insistiu a avoa- Ahí non hai ninguén.

Entón a neniña volveu mirar cara a fiestra e xa non había ninguén.

-Non sei, xa debeu marchar. Era esa muller que senta sempre diante da fiestra. Eu a saudo coa man pero ela nunca me contesta, ¿non é a nai de Cipriano?.
-Non, Alicia, a nai de Cipriano xa morreu fai anos. Pode que teña a algunha pariente de visita.¿Como é a muller?
-Ten o pelo moi branco peiteado cun moño moi tirante enriba da cachola. Sempre vai de negro e séntase nesa fiestra coas mans enriba do colo. Parece que está sempre a axexar quen sube polo camiño e eu a saudo pero ela parece que nin me mira. Ten unha cariña triste e dame magoa.

A avoa quedou pasmada. Volveu atrás no camiño e mirou outra vez para a fiestra coa nena collida da man. Non había ninguén. Lembrouse entón de cantas veces mirara ela a María nesa fiestra,moitos anos atrás. Axexando quen subía polo camiño por si o seu home voltaba á casa.

(MARÍA)

María era unha muller fermosa e moi alegre.Gústaballe moito ir ás festas a bailar e nun deses bailes coñeceu a un mariñeiro de Cangas, Manuel. Quíxolle dende o primeiro momento que o viu. Casou con él e tiveron un filliño, Cipriano.Non había parella mais leda naquela aldea. Como o seu home pasaba moito tempo na mar e algunhas veces voltaba de improvisto, ela collera o costume de sentar diante desa fiestra, na cociña, esperando que o seu Manuel voltara pra casa. Ela sempre escoitaba primeiro o seu asubio (porque él tiña moi bo oído e asubiaba coma un paxariño) e logo chegaba trala curva cun grande sorriso.
Pero a desgracia chegou e Manuel morreu nun accidente no barco e xa non volveu.
Os cabelos de María, antes loiros, tornáronse brancos en cuestión de poucos días. Púxose de luto e tiña unha cara tan triste que parecía que lle caíran vinte anos enriba de golpe.
Intentou botar pra diante, polo seu filliño pero nas noites ainda sentaba alí esperando escoitar de novo o asubío de Manuel. Dous anos despois de que finara o seu home, a desgracia volveu a escoller aquela casa. Disque María saíra unha tarde á festa de San Lourenzo co neno, a súa irma e unha viciña. Xa non bailaba porque estaba de luto, sobre todo no corazón pero inda gústaballe ir de cando en vez a algunha festa da contorna. Non estaba moi bo tempo e as nubes amenazaban treboada así que marcharon axiña pra
casa.
O chegares deitou o neno e sentou na fiestra.
Pareceulle escoitar moi ó lonxe un asubío e logo sentíu unha luz cegadora na cara.
O raio entrou pola fiestra. Foi implacable. O corpo de María quedou consumidiño no chan.
Foi tan rápido que seguro que nin se dou de conta, só mirou aquela luz…

Cando a avoa de Alicia chegou a sua casa foi contarlle ó seu marido o que lle dixera Alicia. Faloulle daquela muller na fiestra. Tan semellante a María.E xusto naquela fiestra donde ela finou cando o raio caeu.O avó quedou abraiado pero dixo que aquilo non podía ser. Que pode que alguén lle falara de María á nena e logo ela inventou a historia de que a miraba nesa fiestra.

-Non lle des mais importancia. E non llo contes a ninguén. Son cousas de nenos.

Pero Alicia estaba trala porta da cociña escoitando o que falaban os seus avós. Ela nunca escoitara falar de María ata ese momento. Entón comprendeu porque aquela muller parecía tan triste.

O verán rematou e a nena volveu a cidade pra ir á escola. Non lembrou mais a María pero no verán seguinte cando pasou por aquel camiño na aldea, mirou cara a fiestra.
María xa non estaba e non voltou nunca mais.